JOHAN DEBRUYNE
Schrijver-kunstcriticus / Brugge
HALLO
Ik ben Johan Debruyne
Via mijn blogs wil ik u laten delen van wat ik mooi vind en van wat me ergert. Wat me aan het lachen brengt. Wat te veel aandacht krijgt. Of wat verzwegen wordt. Van wat meer aandacht zou moeten krijgen…
OVER MIJ
van
mama’s kind
opstandige en uithuizige puber
dandy-streken
te laat geboren
docent Nederlands
jeugdtoneelvereniging
tentoonstelling
recensies en reportages
tot
kunstcriticus
historiek
Johan Debruyne
*Op 16 oktober 1953 wordt hij geboren. Zes zal geen mooi getal hebben gebleken. Zeven is paapser. Hij is dus het zevende en jongste kind van Cyriel Debruyne (1904-1971) en Alice Verscheure (1910-1995).
*Hij groeit op in een bakkerij in de Langestraat in Brugge. Filiaaltje in de Kruitenbergstraat. Samen met wisselende bakkersknechten, een vaste strijkster (Gabriël), een schoonmaakster (Stientje) en manus-van-alles Omer, drie zussen en drie broers houden ze er de boel draaiende. Alle katten heten Mollie.
*Vader: zware roker; geoefend vloeker. Pezig en sterk. Witte jas en broek, pantoffels, hard labeur, roken (Mervil), hoest en rochel. Na de middag een hazenslaap. ‘s Avonds opgekleed bij wat klanten langs die in de Langestraat een café runnen. Soms wordt een kaartje gelegd. Jules, Henri et les autres… Al vroeg was hij zijn enige zus, Aurore, verloren. Van zijn twee broers las Johan ooit pittige brieven. Mooi handschrift ook. Kalligrafie bijna. Een familietrekje.
*Johan wordt een mama’s kind. Loopt haar met regelmaat achterna naar de kerk, hangt aan haar (eeuwige nylon) schort, gaat mee boodschappen doen, zit vaak bij haar wanneer ze halverwege de ochtend het middagmaal voor een hele meute bereidt. Zij heeft twee broers.
*Hij wordt een opstandige en uithuizige puber, leert het leven vooral in andermanshuizen, sport graag, maar studeert weinig en wordt een immer verliefde adolescent met dandy-streken. Rookt ranke sigaretten. Dunhill. Van een kinderloze suikertante is hij de hartendief. De liefde van grootouders zal hij nooit kennen. Te laat geboren. Vele anderen, onder wie zijn ma en zijn drie zussen compenseren dat gemis. Sinds 1977 bestaat zijn gezinnetje uit vrouw Lucienne en een rist katten.
*Hij ontwikkelt zich tot een leuke leraar en docent Nederlands en stampt een jeugdtoneelvereniging uit de grond. Hij houdt van sport, van dieren, van het Franse chanson, Nederlandse kleinkunst en cabaret, popmuziek en mooie dingen.
*Op zijn veertiende koopt hij al wat spullen om zijn kamer mee in te richten. Kort na zijn twintigste leidt hij voor het eerst een tentoonstelling in.
*Hij zal recensies en reportages schrijven voor o.a. De Krant van West-Vlaanderen, Het laatste Nieuws, De Standaard, Kunst & Cultuur, Toverberg, (h)ART-kunstenmagazine.
BLOG
PLACE PETIT GEORGES
Het ontstaan van de blog "Place Petit Georges"...
Vandaag hoef ik niet alles te zien.
Niet het vele is goed, maar het goede…
Ik volg het kunstwereldje op de voet, maar blijf graag een beetje outsider. Het is ook in dat wereldje immers allemaal lang niet zo fraai als het eruit ziet.
Op deze site wil ik u laten delen van wat ik mooi vind en van wat me ergert. Wat me aan het lachen brengt. Wat te veel aandacht krijgt. Of wat verzwegen wordt. Van wat meer aandacht zou moeten krijgen…
Wilt u de BLOGS van PLACE PETIT GEORGES volgen?
Dan kunt u via onderstaande link naar de facebook pagina gaan waar deze blogs gepubliceerd worden.
U kan deze pagina liken en/of volgen.
Zo blijft u steeds als eerste op de hoogte van elke nieuwe blog.
klik hier
BLOG
HET GROTE GENIS
Het ontstaan van de blog "Het Grote Genis"...
Kunst. Vooral beeldende kunst. En nog specifieker: actuele beeldende kunst. Lijkt na al die jaren mijn allergrootste passie. Toevallig (of toch niet?) heeft ze mijn weg gekruist. Als puber had ik een vriend die fotograaf wilde worden. Het vastleggen van wat mooi of uniek is, of bijna vergaan…, het cadreren… Ik had altijd de neiging de dingen mooier te willen maken. Of te veranderen. Ik kocht op mijn 14de – vreemd voor een jongen die voetbalt – een ferm ingelijste kopie van Vasarely. Ik kon het werk nauwelijks naar huis sjouwen. Een schooldirecteur liet me op jonge leeftijd een ophefmakende tentoonstelling én dansvoorstelling toelichten in de prestigieuze Brugse Saaihalle, vandaag verworden tot… Museum voor de Friet! Toenmalig minister van Onderwijs, Daniël Coens-zaliger, was aanwezig. De zaal was te klein. Ik had de smaak te pakken. De opdrachten volgden elkaar op. Kranten en tijdschriften volgden. Beeldende kunst werd een verslaving. Ik had vooral taal geleerd en had een achterstand goed te maken: tentoonstellingen bezoeken, reizen, boeken lezen.
Wilt u de BLOGS van HET GROTE GENIS volgen?
Dan kunt u via onderstaande link naar de facebook pagina gaan waar deze blogs gepubliceerd worden.
U kan deze pagina liken en/of volgen.
Zo blijft u steeds als eerste op de hoogte van elke nieuwe blog.
klik hier
